Anouschka tijdens haar tijd in Parijs, Frankrijk

Hey! Waar kom je vandaan? Waar studeer/leef/werk je?

Hoi, ik ben Anouschka en ik kom uit Nederland. Ik heb in de laatste maanden gewoond en gestudeerd in Parijs.

Wat was het eerste wat je dacht toen je in Frankrijk aankwam?

"Dit is werkelijk de stad waar ik nu woon"!

Wat was het meest shockende verschil tussen Nederland en Frankrijk?

Customer service. In Nederland is de klant altijd koning en in Frankrijk weten ze dat jij degene bent met een probleem. Toen ik aankwam besloot ik om mijn beddengoed te bestellen omdat ik geen idee had waar je dat moest kopen en het internet mij ook niet verder hielp. Ik dacht dat ik wel eventjes op een yogamat met een deken kon leven voor een paar dagen. Maar het bleek dat er geen postbezorging was in het weekend en op maandagen. Toen duurde de levering ook nog langer dan verwacht. Vervolgens werd ik geïnformeerd dat de bezorger mijn huis niet kon vinden (wat is er nou moeilijk aan de beschrijving "dat enorme rode gebouw aan het einde van de straat"?). Toen hadden ze het per ongeluk naar een ophaalpunt gestuurd. De verkeerde ook nog, kwam ik achter tijdens het ophalen. Na achttien dagen was ik er helemaal klaar mee en toe aan een goede nacht slaap, dus uit boosheid had ik een extra set beddengoed besteld, mijn bed opgemaakt en toen ging ineens de deurbel. Pakketje bezorgd... Ik moet wel zeggen dat ik nogal snel Frans heb geleerd, aangezien ik zo close was met de customer service.

Heb je ooit heimwee gehad? Hoe ben je hiermee omgegaan?

Het enige moment dat ik heimwee had was de dag na de terroristische aanvallen. Het voelde vreselijk dat ik mijn ouders niet gemakkelijk kon bezoeken. Ik had ze gebeld, had een goed gesprek gehad en bracht veel tijd door met de vrienden met wie ik toen die nacht van de aanvallen heb doorgebracht, verstopt. We werden erg goede vrienden uiteindelijk en aangezien we allemaal ver verwijderd waren van onze families, verzonnen we onze eigen leuke rituelen. Mijn recept voor heimwee is om die lekkere zwarte jurk aan te trekken, lipstick op te doen en vervolgens een lekker wijntje te drinken met vrienden in een café.

Voel je je thuis in Frankrijk? Waarom (niet)?

Het was geweldig. Ik voelde me in Parijs meer thuis dan ik mij ooit heb gevoeld in Nederland. Op een aantal momenten van Babylonische verwarring na, paste het levensritme en de pracht van de hele stad goed bij mij. De manier waarop bibliotheken zijn georganiseerd (gratis abonnement voor Parijzenaren), het metrosysteem en de vijftien-minuten-kans om te lezen; in al deze normale, alledaagse realiteiten voor Parijzenaren voelde ik mij thuis. Totdat de bureaucratie gebeurde, maar mij is verteld dat zelfs Parijzenaren dit vreselijk vinden.

Geef ons tips over met wie je bevriend moet raken in het buitenland. De Russen? De Ieren? De Chileense?

De mensen uit Zweden zijn erg leuk, vooral wanneer je de kans krijgt om met ze samen te wonen. De Ieren en Engelsen hebben een soort gekte in hun karakter wat het geweldig maakt om 's nachts met ze te wandelen en te praten over het leven. De Amerikanen zijn zo verschillend van elkaar dat ik je adviseer om gewoon een keertje met ze te praten en ze een kans te geven. De Fransen zijn erg loyaal en vriendelijk als je hun taal spreekt – ze zijn erg verlegen in Engels dus laat ze het niet spreken. Als je ooit een Franse Australiër ontmoet maak je ook een avond mee om niet te vergeten. Vooral wanneer diegene je vertelt dat hij als 5 jarige voor het eerst naar McDonald’s ging en op de uitkijk stond terwijl zijn moeder, stoned, een rijkeluiskindje aan het beledigen was.

Beschrijf de inwoners van Frankfurt in drie woorden.

Ontspannen, gastvrij, inefficiënt

Is er een typisch lokaal gerecht dat je ECHT niet kan eten (of juist heel lekker vindt)?

Ik moet nog steeds blauwe kaas leren waarderen.

Wat heb je geleerd van je ervaring in het buitenland? Was het de geliefde community die je leuk vond? De goedkope cocktails? De prachtige natuur? Of was je ervaring minder dan verwacht? Details, we willen details!

Alles wat ik van Parijs wilde was een tijd van groei en een moment om te ademen in pure schoonheid. In een stad als Parijs begreep ik al snel wat het betekent om een flâneur te zijn en ik flâneurde vaak sinds mijn school soms een ademmomentje gaf. De mensen die ik heb ontmoet waren vooral expats maar geen Erasmus studenten, dus ik was omringd door mensen die op zoek waren naar dezelfde hopeloze romantiek, waardoor we tijdens nachten uit altijd iemand hadden die een goedkope fles met wijn mee had om te drinken bij de Seine of Canal Saint Martin. Snel maar zeker opende de Franse gemeenschap zich en kenden ze mij bij naam. Om in het buitenland herkend te worden voor hetgeen waar je van binnen naar wenst – dat is wat Parijs mij heeft gebracht. Dat heeft mij ook de moed gegeven om thuis naar hetzelfde op zoek te gaan: naar plekken gaan waar ik wil zijn.

Er is een foto van mijn eerste week toen ik het Musée d’Orsay bezocht en eentje van wanneer ik aan het flâneuren was met mijn neppe bontjas. Terugkijkend naar al deze foto’s, zie ik dat ik totaal vergeten ben om groepsfoto’s te nemen – het zijn eigenlijk allemaal foto’s van mijzelf in Parijs. Ik denk dat mijn avontuur mij heeft doen vergeten foto’s te maken als herinnering voor later, maar ik weet zeker dat ik terugkom in Parijs.